Papa.waarbenjij.nunogevenhier

Hoe zal ik eens beginnen. Ik heb de vele reacties op ons gezamenlijke vorige stukje, soms openlijk uitnodigend om het nog eens te doen en soms schijnbaar hopend op een vervolg, toch maar opgevat als een vraag om opnieuw iets te schrijven. Ik heb de reacties dus maar in mijn voordeel uitgelegd. Over 1 dag zit immers mijn stage er alweer op. Het waren 14 fantastische dagen, om met een bekende reclame te spreken. Aniek schrijft haar laatste stukje later nog, verwacht ik.
Toch wil ik om te beginnen nog even terug naar enkele van de reacties op ons vorige stukje. Bedankt voor de uitnodiging, Lieke, om samen weer wat nagels te komen zetten (zeg je dat zo?). Maar het lijkt me beter als je dat met Aniek alleen doet. Bovendien zitten ze bij mij nog best goed van de vorige keer.
Ja, Robin, mannen en voetbal, he? Het is inderdaad mijn passie, maar ik heb er maar 2 ½ regel over geschreven. En dat ook alleen maar omdat Aniek in het bijzijn van Michel vroeg voor welke club ik was. En ik had mijn huiswerk goed gedaan, dus ik gaf precies de naam van Michel’s favoriete club. Soms moet je wat. Nee hoor, Ajax is echt ook mijn club na Woezik, al ga ik er niet meer naar toe, zoals vroeger. En in de kantine van ons heb jij je volgens mij toch best vermaakt vorig jaar, Robin?
En de vriend van Michel die vreest dat hij 5 x per week trainen er aan geeft, kan ik gerust stellen dat dit misschien toch nog geen uitgemaakte zaak is. Ook hier blijft Michel nl. trouw 5 x per week trainen, ondanks andere verlokkingen.

Ik ben nu bijna 14 dagen hier en ik moet zeggen dat het me uitstekend bevalt. Overdag kan ik gaan en staan waar ik wil en doe ik mijn eigen dingen. ’s Avonds mag ik er niet uit en wordt ik achter een hek, met hangslot, opgesloten. Cees, mijn collega, die op Aruba is geboren en er een blauwe maandag heeft gewoond, meende een duit in het zakje te moeten doen door in zijn reactie te adviseren ’s avonds echt niet alleen de straat op te gaan. Koren op de molen van Aniek. “Zie je wel, pap, hij zegt het toch ook niet voor niets?” Je bent bedankt,Je bent bedankt, Cees, maar Aruba is een ander eiland en ben je niet al meer dan 25 jaar weer in Nederland?
De dag begint hier vroeg. Aniek moet sinds vorige week woensdag weer naar stage en staat dan om 6.00 uur op om op tijd het busje te kunnen pakken naar Klein College, haar schooltje. Omdat ik in de ruimte slaap waarin ook het keukenblokje en het tafeltje staan en waar de douchedeur zit, ben ik direct wakker. Ik sta dan ook maar op en douche me als Aniek klaar is. Dit moet hier met koud water, want warm water heeft Aniek niet. Even wennen, maar ik vind het nu eigenlijk wel lekker. ’s Middags als je terug komt van het strand of het zwembad nog een keer onder de koude douche en je bent weer het mannetje. Het mannetje, dat vervolgens achter de tralies naar buiten tuurt, gissend naar wat zich daar buiten in het donker allemaal afspeelt. Denkend “daar had je bij kunnen zijn”. Ik overdrijf natuurlijk en dat zeg ik hier nog maar eens om Aniek niet verkeerd neer te zetten. Uiteraard kom ik ’s avonds ook wel buiten. De handdoeken moeten tenslotte ook opgehangen worden.
Soms krijg je hier overigens nog een keer een koude douche. Van tijd tot tijd regent het namelijk en als het regent is dit ook meteen hevig, maar gelukkig meestal kort. Maar als je niet binnen een paar seconden dekking hebt gevonden, kun je beter doorlopen of (op het strand) blijven liggen, want je bent dan toch al doornat. Dit overkwam me dinsdag tijdens mijn dagelijkse wandeling (overdag). Maar even plotseling als de regen opkwam, verdwijnt die ook weer en begint de zon weer te steken. Gisteren op het strand heb ik 3 keer mijn spullen snel moeten pakken en moeten schuilen en na de derde keer heb ik het opgegeven.
Vorige week woensdag ben ik vroeg opgestaan om wat foto’s te maken van Punda en de haveningang. Daarna ben ik naar het Cabana strand gelopen vanuit hier (Pietermaai, Punda). Zou moeten kunnen, had ik ingeschat. En dan zag ik ook nog eens de buurten waar ik ’s avonds niet mocht komen. Een Nederlandse jongen had kennelijk hetzelfde idee gekregen en vroeg mij nb. de weg. Hij was net hier. Ik was 1 keer op dat strand geweest. Wat en halfwat dus. Ik zei vol overtuiging: “loop maar mee”, ondertussen hopend dat ik de ene keer dat ik er geweest was goed had opgelet onderweg in het busje. Maar we kwamen keurig daar aan. ’s Avonds heb ik gekookt. Donderdag heb ik toch maar weer een busje aangehouden. Je wordt hier snel lui, sorry, moe. Er lag weer een cruiseschip in de haven, twee zelfs geloof ik, en dat is op het strand meteen merkbaar. Vol met Amerikanen en Zuid Amerikanen. Toen Aniek van stage kwam hebben we een kleinigheidje gegeten. Michel was later want er was opnieuw iets met de auto. Er was een motor tegen aan gegleden (geen schuld) en die was doorgereden. De schade bleek mee te vallen. ’s Avonds heb ik voor het weekend een paar trips geboekt over het eiland, een met en een zonder Aniek. Ze zei “de andere doe ik wel als ik 50 ben”. Zo lang wilde ik niet wachten.
Omdat het cruiseschip er lag ben ik dat op vrijdagmorgen eens gaan bekijken. Het lag aan de Otrabanda-kant in zee, vlakbij het nieuwe Renaissance hotel. Een gigantisch gevaarte en de Amerikanen e.d. werden na het ontbijt kennelijk losgelaten en meteen besprongen door mensen met foldertjes, aanbiedingen, rondritten e.d. Toen ik terugliep vanaf het schip dachten ze dat ik er ook een was (en zo dik ben ik toch niet) en om hun morgen niet te bederven bedankte ik ze steeds keurig in het Engels.
Na de middag ben ik naar het zwembad vlakbij gelopen en heb daar lekker gelegen en gezwommen. Het systeem is zo dat je moet betalen voor je ligbed (ook op het strand). Daar komt iemand voor langs. Daarnaast lopen er mensen rond die bestellingen opnemen voor een hapje of een drankje. Op het strand betaal je vooraf, maar hier bij het zwembad vragen ze je voornaam en vervolgens wordt je geacht als je vertrekt bij de bar alles van die dag te komen afrekenen. Een fraudegevoelig systeem volgens mij en dat bleek ook wel. Bovendien kon je voor je gevoel nog net zo duidelijk je voornaam “Ton” hebben gespeld (bv. uitdrukkelijk “Nico”op het eind genoemd), bij het afrekenen kwam die naam steevast niet op de computer voor. Na enig zoeken bleek de rekening dan op naam van “Tom” te staan of zo, maar ook eenmaal op naam van “Tong”. Wat ik daar nu van moet denken…
Ik vond het die middag welletjes en pakte mijn spullen en liep doodleuk naar huis. Nadat ik gedoucht had en even zat, dacht ik ineens: “heb ik eigenlijk wel betaald?” Nee dus. Er was nog geen overvalwagen in de straat te zien, dus ik snel teruggelopen. Een jongen die ik ken van hier vroeg nog:”iets vergeten?” Ik zei: “ja, te betalen”. Maar ze deden niet moeilijk en om het goed te maken pakte ik nog maar een Polar (plaatselijk biertje) aan de bar. En bij het weggaan kreeg ik een opgestoken duim. Zo’n idioot die terug komt, hadden ze nog niet meegemaakt, denk ik.
Op zaterdag hadden Aniek en ik een trip van een halve dag naar met name het Christoffelpark geboekt. Met een klein busje werden her en der wat Nederlanders en Amerikanen opgepikt, met name bij hotels. Wij gingen daarom ook maar bij een hotel in de buurt staan. Leek het nog wat. De reisleider was Peter, een voormalig leraar, die hier al 26 jaar woont en zo’n 15 jaar geleden “Peter Trips” was gestart. Zijn achternaam was Wouters, geen Trips uiteraard. Hij had nu 4 busjes rondrijden, vertelde hij. Het Christoffelpark ligt aan de westkant van het eiland, dat erg dunbevolkt is en behoorlijk ruig. Een afwisseling van dicht struikgewas, bossen, metershoge cactussen, andere (vet)planten en kale rotsachtige vlaktes. Bewoond door met name hagedissen, grote leguanen (die we een paar gezien hebben), slangen en kleurrijke vogels. Er schijnt ook een bijzondere kleine hertensoort te leven, maar die hebben we niet gezien. Vergeten voer neer te leggen waarschijnlijk. Aan de ruige noordkust, waar geen stranden zijn hebben we wat Boca’s bekeken (inhammen waar de golven hard en hoog tegen de wanden slaan) en een grot met indianentekeningen. Duidelijk weinig tekenles gehad.
Op de zondag ging ik de hele dag weer met Peter op pad voor een tour over het hele eiland. Nu in het gezelschap van wat Nederlanders en Zweden. Het waren beide keren kleine groepjes en dat was wel prettig. Peter vertelde onderweg afwisselend in het Nederlands en Engels het nodige. Deels had ik dit de vorige dag ook al gehoord, maar dat vergaf ik hem. Want het eiland is niet echt groot, dus je komt soms langs dezelfde plekken. Soms betrapte ik me er op dat ik probeerde te raden wat hij ging zeggen. En jawel hoor…
We bezochten o.a. delen van Willemstad met veel gerestaureerde panden. Men is hier momenteel zichtbaar actief met het opknappen van vervallen monumentenpanden, ook in deze straat. Willemstad staat niet voor niets op de Werelderfgoedlijst van de Unesco. Geheel terecht, al is het een heel andere stad als Krakow in Polen, dat eveneens op die lijst staat en waar ik ook nog wel eens kom. Er is al veel op fraaie wijze opgeknapt, maar het kan nog mooier worden als alles weer in de oude staat is hersteld. Er wordt volop aan gewerkt. Die vervallen panden worden niet meer bewoond en doen dan soms dienst als onderdak voor Chollers, zoals ze hier genoemd worden (zwervers of junks). Ook hier in de omgeving lopen er wat rond, zoals overal, maar er wordt wel op gelet. De deur en het raam van Aniek aan de straatzijde zijn dan ook permanent afgesloten met een hangslot. Aniek heeft de sleutel zelfs niet. Er zitten geen ruiten o.i.d. in (hoeft hier vanwege het weer ook niet), wel een soort brede, horizontale houten zonwering die je open of dicht kunt zetten. Achter de deuren en ramen zitten dan aan de binnenkant vervolgens nog dikke hekwerken met sloten. De brede zonwering moet ’s nachts dichtgezet worden want de chollers vissen volgens Aniek spullen tussen de openingen door als je niet uitkijkt. Ik heb het niet gezien, maar het zal wel. Niets op de vensterbank leggen dus. Ook bezochten we Fort Nassau, een slavenhuisje, een landhuis uit de 17e eeuw, de zoutpannen met flamingo’s, weer een andere Boca, een grot waar soms voodoo-rituelen plaatsvonden, de Westpunt en een paar fraaie natuurlijke strandjes, waar jongens en meisjes van het eiland van de hoge rotsen afsprongen. Het contrast arm-rijk is tijdens zo’n rondrit wel duidelijk zichtbaar.
Omdat het Michel’s laatste weekend hier was, heb ik een paar nachten alleen hier geslapen. Vanaf maandag ben ik iedere dag wel naar het strand geweest, langer of korter. Gisteren ben ik dus weg geregend en dinsdag ben ik ’s morgens met Aniek naar haar stage gegaan. Dat wilde ik wel eens zien en ik mocht een tijdje in haar klasje blijven kijken. Erg leuk om te zien en mee te maken. Blanke kinderen, donkere kinderen, kinderen met zuid-amerikaanse ouders etc. Volgens Aniek waren het allemaal kinderen die extra aandacht nodig hadden vanwege een bepaalde aandoening of achterstand. Ik had wat voor de kinderen meegenomen en Aniek heeft dat tussen de middag afgegeven. Ik was toen al weer terug naar Punda gegaan.
Gisteren heeft Michel hier geslapen, al was er geen bed. Zo te zien had hij op de grond geslapen, een deel van de nacht althans naar ik aanneem. ’s Middags hebben Aniek en ik wat inkopen gedaan. Michel is nl. vandaag (donderdag) jarig en hij vertrekt morgen naar Miami. Ze zijn nu samen wat eten ergens en dan gingen ze nog even naar cafe “De Tijd” dat op donderdag bomvol schijnt te zitten. Maar dat zie ik nooit, haha.
Morgenvroeg de koffer pakken en dan nog even naar het zwembad, denk ik. Aniek mag wat eerder van haar stage weg en dan eten we nog samen ergens iets en dan laat ik me door een taxi naar het vliegveld brengen.
Tegen die tijd zal Aniek dit verhaal wel een keer plaatsen op haar site en jullie zullen dit dan lezen terwijl ik onderweg naar huis ben. Eventuele reacties lees ik dan wel als ik weer goed uitgerust thuis zit. Zal fijn zijn om ’s avonds weer eens weg te kunnen.
Ik neem aan dat Aniek dit verhaal niet censureert, maar ik heb daar geen invloed meer op. We zitten tenslotte wel in Zuid Amerika en daar nemen ze het met de vrijheid van meningsuiting over het algemeen niet zo nauw.
See you soon!!
Tong

p.s. Hier Aniek: mijn laatste verhaal volgt over 2 weken X