De eerste week
Blijf op de hoogte en volg Aniek
08 Oktober 2015 | Suriname, Paramaribo
Door de mist van vrijdag, waren er veel vluchten verzet naar zaterdag. Dit zorgde voor lange rijen bij de bagagedrop en de douane. Nadat Schiphol bijna was ontruimd in verband met wateroverlast (van mijn tranen), was het echt tijd om te vertrekken. Lastig moment, maar dat was wel te voorspellen.
Door de drukte vertrokken we iets later, maar de vlucht zou ook iets korter duren dan de 9 uur die voorspeld was. De vlucht verliep prima. Ik zat naast een Surinaamse man die op familiebezoek ging en een stel uit Engeland. Wel hadden we op sommige stukken veel last van turbulentie. Een keer was het zo erg dat we twee keer achter elkaar een stuk naar beneden zakten. Wat een naar gevoel was dat, zo naar dat er meerdere vrouwen gingen gillen. Gelukkig was dit snel voorbij.
Eenmaal aangekomen op het vliegveld in Paramaribo (15.45 uur lokale tijd) duurde het een uur voordat ik mijn koffer op de bagageband voorbij zag komen. Geduld Aniek, geduld.
Hierna moest ik op het vliegveld op zoek naar een balie waar ik mijn naam kon doorgeven, die zou bij hun op een lijst genoteerd staan. De balie had ik snel gevonden, mijn naam was helaas nergens te bekennen. Dit probleem was snel opgelost, want ik werd al meteen meegenomen naar een busje. Hier heb ik een tijdje zitten kletsen met een Nederlands meisje die stage ging lopen. Naarmate de tijd vorderde kwamen er steeds meer mensen in het busje, inclusief al onze bagage (die werden op de stoelen gedropt). Na drie kwartier gewacht te hebben, moesten wij twee er weer uit, want wij moesten toch in een ander busje. Geduld Aniek, geduld. Toen de chauffeur na circa dertig minuten in onze bus zat, besloot hij om toch nog even uit te stappen om een rookpauze te houden…van dertig minuten. Hoewel ik super veel geduld heb, was ik blij dat we eindelijk vertrokken. Het was inmiddels 18.00 uur lokale tijd en ik was doodop. Rond 19.15 uur kwam ik uiteindelijk aan bij mijn huisje, het was al donker. Daar stond de contactpersoon op mij te wachten. Ik heb alles neergezet, mijn klamboe opgehangen en ben om 21.00 uur meteen gaan slapen. Gelukkig had ik meteen wat gezelschap van enkele huisdieren (muggen & salamanders).
De hitte viel me nog niet tegen. Ik had wat raampjes open gezet, waardoor het lekker doorwaaide. De nacht zelf ging met vallen en opstaan, vooral doordat ik moest wennen aan geluiden. De geluiden die je ’s avonds/ ’s nachts hoort zijn vooral blaffende (straat)honden. Die hebben volgens mij een pact: “als we gaan, dan gaan we met z’n allen.” Daarnaast heeft de gemiddelde automobilist de muziek in de auto op standje disco. Het huis is gelegen op een groot terrein, naast een kindertehuis/meisjesinternaat. Er is veel te beleven gedurende de dag. Rondom het terrein staat een groot hek. ’s Avonds om 22.00 wordt dit hek gesloten. Voordat je dus ’s avonds binnen bent, ben je ook vier sloten verder. Het hele huis is namelijk ook omringt door ijzeren tralies.
Zondagochtend ben ik begonnen met een Cup a soup, ook al was het nog geen 16.00 uur.
Daarna kwam de contactpersoon om mij op te halen voor een citytourtje met de auto. Fijn om even wat van de omgeving te zien, hoewel alles hier op elkaar lijkt. De mensen leven vooral buiten, wat maakt dat de meeste huizen er oud en vervallen uit zien aan de buitenkant. De meeste huizen zijn omheind met hekken.
Na de citytour werd ik afgezet bij een medevrijwilligster die voordat ik kwam in een ander huis heeft gewoond. We zijn die middag gaan zwemmen bij een hotel, daar kun je een maandabonnement afsluiten voor het zwembad. Strandjes hebben ze hier niet echt.
Maandag was ik niet helemaal fit (jetlag etc.). Ik heb nog wel een taxi gebeld om een simkaartje te halen, zodat ik ook hier kan bellen. Daarna ben ik even gaan slapen. Ik werd wakker van iemand die aan mijn deur stond. Het was de beheerder. Ik moest naar het andere gebouw voor de intake i.v.m. huisvesting. Deze huisvesting wordt namelijk geregeld door het kinderhuis wat hier ook op het terrein staat. De huisregels werden aan mij uitgelegd door twee “zusters” van het Kinderhuis. Ook ik werd nu een deel van de familie, zuster Aniek, want ik woonde ook op het terrein. Erg leuk!
De mensen hier zijn over het algemeen erg vriendelijk. Overdag kun je als blanke (vrouw) prima over straat, maar als het donker is (let wel, 19.00 uur), is dit niet verstandig. Het meeste wordt dan ook met taxi’s gedaan. Je betaalt hier voor een ritje van 15 minuten gemiddeld 4,00.
Op woensdag werd ik door een van de contactpersonen opgehaald om naar het intakegesprek van mijn vrijwilligerswerk te gaan. Ik kom te werken in een kinderhuis waar kinderen wonen die niet meer thuis kunnen wonen wegens misbruik, verwaarlozing et cetera én weeskinderen. We gingen op de fiets naar het kinderhuis, super spannend, want:
A. Ze rijden hier links
B. Ze rijden hier zo hard als ze willen
C. Ze halen elkaar in zonder richting aan te geven
D. Ze hebben geen fietspaden, dus je fietst gewoon naast de (racende) auto’s op de weg. Deze weg zit soms vol kuilen en de helft van de tijd rij je op het zand naast de weg, omdat de auto’s je aan de kant drukken.
Daarnaast fietsen er weinig andere mensen, als je er een ziet dan is het een Nederlander, soms een enkele Surinamer.
Maar goed, onderweg naar het kinderhuis, ik fietste achter de contactpersoon. Naast dat ik het super heet had en verbrandde (het is hier 35-40 graden), werd ik ook uitgenodigd door een zwerver. Die riep: “eeeeehhhhh wa, ik zie je vanavond”. Naast dat ik deze man nog nooit had gezien, weet hij natuurlijk ook niet dat mijn bijnaam PLANNIEK is en ik natuurlijk nooit afspraken maak zonder in mijn agenda te kijken. Jammer voor deze man, anders had ik graag met hem een afspraak GEPLAND.
Eenmaal aangekomen bij het kinderhuis hadden we een gezellig intakegesprek. Ik zal daar enkele dagen in de week huiswerkbegeleiding geven en één dag in de week de kinderen opvangen die niet naar school kunnen/gaan. Ik werk van maandag t/m donderdag, vrijdag is een verplichte vrije dag voor vrijwilligers. Ik werk nooit later dan 18.00 uur, omdat het vanaf dan donker wordt.
Vandaag was mijn eerste werkdag. Ik had ook wel zin om te beginnen. Om 08.00 was ik daar en waren de meeste kinderen al naar school gebracht met de bus. Er waren nog twee kindjes. Één kindje die nog niet naar school ging en één kindje waar de schoenen van kapot waren, waardoor hij thuis bleef (moest blijven). Er werkte deze ochtend één leidster, daarnaast is er een kokkin (de kinderen eten uit school warm), een schoonmaakster, een maatschappelijk werker en er zijn twee chauffeurs. Ook zijn er nog twee Nederlandse stagiaires aanwezig.
In de woon-eetkamer staat een grote kast met spelletjes en knutselartikelen en er hangt een televisie aan de muur. Verder zijn er geen digitale materialen waar ze mee kunnen spelen. Voor onze begrippen zijn de ruimtes wat vervallen en troosteloos, maar zeker wel werkbaar. Wat mij opgevallen is, is dat de kinderen met zo weinig materiaal zo gelukkig/blij zijn. Het jongste kindje heeft die ochtend het eerste uur met één blaadje papier gespeeld, hij maakte hier vliegtuigjes van. Gedurende de ochtend zit het meeste personeel op een stoel. De leidsters sturen de kinderen vooral vanuit die positie aan. De hitte zal hier een grote rol in spelen, maar ook de no-spang (maak je niet druk) instelling. De kinderen luisteren over het algemeen goed en spreken je ook allemaal aan met juf. Ook als ik iets vroeg, antwoordden ze met “ja/nee, juf”. Rond 13.00 komen de andere kinderen ook uit school en gaan dan eten. Dan hebben zij rustmoment en daarna huiswerkbegeleiding (dit begint a.s. maandag). Ik heb al gemerkt dat initiatief nemen erg belangrijk is hier, anders kan het best zijn dat je de hele dag niets doet. Het fijne van huiswerkbegeleiding is dat ik doelgericht bezig kan zijn met de leerontwikkeling van kinderen. Ik heb er zin in.
Al met al, vele indrukken al in de afgelopen dagen. Daarnaast kan ik nu al een wasmachine vol krijgen doordat je blijft zweten. Over het algemeen ruik ik dan nog ontzettend goed, maar ik ga toch maar een wasje draaien.
Mijn adres:
Kinderhuis Saron
Slangenhoutstraat 97-99
Paramaribo, Suriname
(Ze doen hier niet aan postcodes). Mocht iemand niets te doen hebben en mij een kaartje willen sturen, zet dan goed mijn naam erboven, anders komt die bij het kinderhuis terecht. Ik heb geen brievenbus namelijk. Ik verplicht uiteraard niemand tot het zenden van een kaartje, maar het wordt wel gewaardeerd.
Veel liefs en lieve groetjes vanuit hier!!
Miss you, NTB, NWLY
X!
Door de drukte vertrokken we iets later, maar de vlucht zou ook iets korter duren dan de 9 uur die voorspeld was. De vlucht verliep prima. Ik zat naast een Surinaamse man die op familiebezoek ging en een stel uit Engeland. Wel hadden we op sommige stukken veel last van turbulentie. Een keer was het zo erg dat we twee keer achter elkaar een stuk naar beneden zakten. Wat een naar gevoel was dat, zo naar dat er meerdere vrouwen gingen gillen. Gelukkig was dit snel voorbij.
Eenmaal aangekomen op het vliegveld in Paramaribo (15.45 uur lokale tijd) duurde het een uur voordat ik mijn koffer op de bagageband voorbij zag komen. Geduld Aniek, geduld.
Hierna moest ik op het vliegveld op zoek naar een balie waar ik mijn naam kon doorgeven, die zou bij hun op een lijst genoteerd staan. De balie had ik snel gevonden, mijn naam was helaas nergens te bekennen. Dit probleem was snel opgelost, want ik werd al meteen meegenomen naar een busje. Hier heb ik een tijdje zitten kletsen met een Nederlands meisje die stage ging lopen. Naarmate de tijd vorderde kwamen er steeds meer mensen in het busje, inclusief al onze bagage (die werden op de stoelen gedropt). Na drie kwartier gewacht te hebben, moesten wij twee er weer uit, want wij moesten toch in een ander busje. Geduld Aniek, geduld. Toen de chauffeur na circa dertig minuten in onze bus zat, besloot hij om toch nog even uit te stappen om een rookpauze te houden…van dertig minuten. Hoewel ik super veel geduld heb, was ik blij dat we eindelijk vertrokken. Het was inmiddels 18.00 uur lokale tijd en ik was doodop. Rond 19.15 uur kwam ik uiteindelijk aan bij mijn huisje, het was al donker. Daar stond de contactpersoon op mij te wachten. Ik heb alles neergezet, mijn klamboe opgehangen en ben om 21.00 uur meteen gaan slapen. Gelukkig had ik meteen wat gezelschap van enkele huisdieren (muggen & salamanders).
De hitte viel me nog niet tegen. Ik had wat raampjes open gezet, waardoor het lekker doorwaaide. De nacht zelf ging met vallen en opstaan, vooral doordat ik moest wennen aan geluiden. De geluiden die je ’s avonds/ ’s nachts hoort zijn vooral blaffende (straat)honden. Die hebben volgens mij een pact: “als we gaan, dan gaan we met z’n allen.” Daarnaast heeft de gemiddelde automobilist de muziek in de auto op standje disco. Het huis is gelegen op een groot terrein, naast een kindertehuis/meisjesinternaat. Er is veel te beleven gedurende de dag. Rondom het terrein staat een groot hek. ’s Avonds om 22.00 wordt dit hek gesloten. Voordat je dus ’s avonds binnen bent, ben je ook vier sloten verder. Het hele huis is namelijk ook omringt door ijzeren tralies.
Zondagochtend ben ik begonnen met een Cup a soup, ook al was het nog geen 16.00 uur.
Daarna kwam de contactpersoon om mij op te halen voor een citytourtje met de auto. Fijn om even wat van de omgeving te zien, hoewel alles hier op elkaar lijkt. De mensen leven vooral buiten, wat maakt dat de meeste huizen er oud en vervallen uit zien aan de buitenkant. De meeste huizen zijn omheind met hekken.
Na de citytour werd ik afgezet bij een medevrijwilligster die voordat ik kwam in een ander huis heeft gewoond. We zijn die middag gaan zwemmen bij een hotel, daar kun je een maandabonnement afsluiten voor het zwembad. Strandjes hebben ze hier niet echt.
Maandag was ik niet helemaal fit (jetlag etc.). Ik heb nog wel een taxi gebeld om een simkaartje te halen, zodat ik ook hier kan bellen. Daarna ben ik even gaan slapen. Ik werd wakker van iemand die aan mijn deur stond. Het was de beheerder. Ik moest naar het andere gebouw voor de intake i.v.m. huisvesting. Deze huisvesting wordt namelijk geregeld door het kinderhuis wat hier ook op het terrein staat. De huisregels werden aan mij uitgelegd door twee “zusters” van het Kinderhuis. Ook ik werd nu een deel van de familie, zuster Aniek, want ik woonde ook op het terrein. Erg leuk!
De mensen hier zijn over het algemeen erg vriendelijk. Overdag kun je als blanke (vrouw) prima over straat, maar als het donker is (let wel, 19.00 uur), is dit niet verstandig. Het meeste wordt dan ook met taxi’s gedaan. Je betaalt hier voor een ritje van 15 minuten gemiddeld 4,00.
Op woensdag werd ik door een van de contactpersonen opgehaald om naar het intakegesprek van mijn vrijwilligerswerk te gaan. Ik kom te werken in een kinderhuis waar kinderen wonen die niet meer thuis kunnen wonen wegens misbruik, verwaarlozing et cetera én weeskinderen. We gingen op de fiets naar het kinderhuis, super spannend, want:
A. Ze rijden hier links
B. Ze rijden hier zo hard als ze willen
C. Ze halen elkaar in zonder richting aan te geven
D. Ze hebben geen fietspaden, dus je fietst gewoon naast de (racende) auto’s op de weg. Deze weg zit soms vol kuilen en de helft van de tijd rij je op het zand naast de weg, omdat de auto’s je aan de kant drukken.
Daarnaast fietsen er weinig andere mensen, als je er een ziet dan is het een Nederlander, soms een enkele Surinamer.
Maar goed, onderweg naar het kinderhuis, ik fietste achter de contactpersoon. Naast dat ik het super heet had en verbrandde (het is hier 35-40 graden), werd ik ook uitgenodigd door een zwerver. Die riep: “eeeeehhhhh wa, ik zie je vanavond”. Naast dat ik deze man nog nooit had gezien, weet hij natuurlijk ook niet dat mijn bijnaam PLANNIEK is en ik natuurlijk nooit afspraken maak zonder in mijn agenda te kijken. Jammer voor deze man, anders had ik graag met hem een afspraak GEPLAND.
Eenmaal aangekomen bij het kinderhuis hadden we een gezellig intakegesprek. Ik zal daar enkele dagen in de week huiswerkbegeleiding geven en één dag in de week de kinderen opvangen die niet naar school kunnen/gaan. Ik werk van maandag t/m donderdag, vrijdag is een verplichte vrije dag voor vrijwilligers. Ik werk nooit later dan 18.00 uur, omdat het vanaf dan donker wordt.
Vandaag was mijn eerste werkdag. Ik had ook wel zin om te beginnen. Om 08.00 was ik daar en waren de meeste kinderen al naar school gebracht met de bus. Er waren nog twee kindjes. Één kindje die nog niet naar school ging en één kindje waar de schoenen van kapot waren, waardoor hij thuis bleef (moest blijven). Er werkte deze ochtend één leidster, daarnaast is er een kokkin (de kinderen eten uit school warm), een schoonmaakster, een maatschappelijk werker en er zijn twee chauffeurs. Ook zijn er nog twee Nederlandse stagiaires aanwezig.
In de woon-eetkamer staat een grote kast met spelletjes en knutselartikelen en er hangt een televisie aan de muur. Verder zijn er geen digitale materialen waar ze mee kunnen spelen. Voor onze begrippen zijn de ruimtes wat vervallen en troosteloos, maar zeker wel werkbaar. Wat mij opgevallen is, is dat de kinderen met zo weinig materiaal zo gelukkig/blij zijn. Het jongste kindje heeft die ochtend het eerste uur met één blaadje papier gespeeld, hij maakte hier vliegtuigjes van. Gedurende de ochtend zit het meeste personeel op een stoel. De leidsters sturen de kinderen vooral vanuit die positie aan. De hitte zal hier een grote rol in spelen, maar ook de no-spang (maak je niet druk) instelling. De kinderen luisteren over het algemeen goed en spreken je ook allemaal aan met juf. Ook als ik iets vroeg, antwoordden ze met “ja/nee, juf”. Rond 13.00 komen de andere kinderen ook uit school en gaan dan eten. Dan hebben zij rustmoment en daarna huiswerkbegeleiding (dit begint a.s. maandag). Ik heb al gemerkt dat initiatief nemen erg belangrijk is hier, anders kan het best zijn dat je de hele dag niets doet. Het fijne van huiswerkbegeleiding is dat ik doelgericht bezig kan zijn met de leerontwikkeling van kinderen. Ik heb er zin in.
Al met al, vele indrukken al in de afgelopen dagen. Daarnaast kan ik nu al een wasmachine vol krijgen doordat je blijft zweten. Over het algemeen ruik ik dan nog ontzettend goed, maar ik ga toch maar een wasje draaien.
Mijn adres:
Kinderhuis Saron
Slangenhoutstraat 97-99
Paramaribo, Suriname
(Ze doen hier niet aan postcodes). Mocht iemand niets te doen hebben en mij een kaartje willen sturen, zet dan goed mijn naam erboven, anders komt die bij het kinderhuis terecht. Ik heb geen brievenbus namelijk. Ik verplicht uiteraard niemand tot het zenden van een kaartje, maar het wordt wel gewaardeerd.
Veel liefs en lieve groetjes vanuit hier!!
Miss you, NTB, NWLY
X!
-
08 Oktober 2015 - 22:40
Hanny:
Hey Aniek, ik heb met een lach jouw verhaal gelezen. Geweldig zoals je je belevenissen verwoord. Het gaat wel goed komen met jou daar als ik het zo lees. Succes daar en ik kijk alweer uit naar je volgende verhaal... -
08 Oktober 2015 - 22:42
Hanny:
Natuurlijk een dikke X vanaf hier!! -
08 Oktober 2015 - 22:45
Linda:
Leuk om te lezen Aniek!! Heel veel zin om naar je toe te komen!!!!
Ik word helemaal enthousiast van je verhaal!!xx -
09 Oktober 2015 - 08:08
Bo:
Wat een avontuur alleen al om daar te komen! Ik ben heel benieuwd naar je volgende verhalen!!! Xxx -
09 Oktober 2015 - 09:08
Jytte:
Haha, wat een heerlijk mens ben je toch, PLANNIEK :-) Ik kijk uit naar je volgende verhaal! Xxx -
09 Oktober 2015 - 10:13
Lisa En Bastian:
Heel leuk om te lezen! We blijven je volgen!
xxx Lisa en Bastian. -
09 Oktober 2015 - 13:02
Marit:
Super leuk Aniek! Heb echt moeten lachen om je verhaal! Heel veel plezier en succes! Ik kijk uit naar je volgende verhaal :) Liefs xxx -
09 Oktober 2015 - 13:11
Anita:
Wat een leuk verhaal Aniek, echt leuk om je zo te volgen!
XX -
09 Oktober 2015 - 13:13
Veronique :
Geduld aniek, geduld!! Hahha geniaal. Super leuk verhaal. Ik ga je zeker binnenkort een kaartje sturen en ik kan niet wachten om al je belevenissen te lezen. X -
09 Oktober 2015 - 13:35
Papa:
Mooi geschreven, Aniek. Fijn dat je al snel je weg gevonden hebt. X -
09 Oktober 2015 - 13:45
Marek:
Hey Sis,
tof verhaal :) Ik zie je al helemaal uiterst geduldig wachten op de koffers en het busje...en dat dan die pipo nog rustig een half uurtje gaat roken hahaha.
Fijn dat het werk in elk geval leuk is en de woning ok (salamanders...) en de hitte went vast, no-spang ;)
heel veel plezier, succes en tot het volgende verhaal!
x -
09 Oktober 2015 - 15:04
Pascalle:
Hahaha wat een heerlijk verhaal!
Mooi ook om jouw inzicht op de ssituatie te lezen en hoe je hiermee om gaat. En gelukkig heb je ni al huisdieren ♡
Ik ben benieuwd naar ke volgende verhaal en hoe het geven van huiswerlbegeleiding bevalt!
Have fun ♥
-
09 Oktober 2015 - 16:19
Mam:
Ha,
"zuster"....het moet niet gekker worden!
Leuk verhaal, ik mis alleen de spinnen, of zitten die nog lekker in een hoekje te wachten?
Morgen weer een nieuw avontuur?
Dikke knuffel van
"moeder overste" -
09 Oktober 2015 - 20:11
Helma:
Ha Aniek, wat een superleuk verhaal zeg!
Nogmaals heel veel succes en vooral ook veel plezier!
Liefs Helma -
11 Oktober 2015 - 08:03
Robin :
Hee kanjer, zie je wel! Vaak valt het reuze mee! Wat schrijf je heerlijk beeldend! Geniet ervan scheet.. -
11 Oktober 2015 - 12:38
Ineke:
Ha lief nichtje, zo'n zusterkap is toch veel te heet! Mooi verhaal, we kijken uit naar de volgende! Geniet er van! Xxx -
12 Oktober 2015 - 10:48
Melissa:
Hè aniek wat leuk om je verhaal te lezen ik denk dat je met januari een boek kan uitbrengen want ik heb met een lach je verhaal gelezen! ! Veel plezier en ik ben benieuwd naar het volgende liefs van ons -
12 Oktober 2015 - 12:50
Yvonne S.:
Hoi Aniek, fantastische verhalen weer! Wat een andere (werk)omgeving....da's wennen! Maar met deze temperaturen moet je het tempo wel aanpassen. Kijk nu al uit naar het volgende verhaal. Geniet en laat het allemaal maar gebeuren!
Gr. Yvonne -
13 Oktober 2015 - 20:45
Melanie:
Hoi Aniek,
Wat leuk geschreven. Ben benieuwd na je volgende verhalen!
Heel veel plezier daar
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
