Final one

Het is alweer een tijdje (5 weken) geleden dat ik iets heb geschreven en dat kan alleen maar betekenen dat ik er geen tijd voor heb vrijgemaakt, omdat ik het zo naar mijn zin heb hier. Inmiddels zit ik in Curaçao, we zijn vanochtend aangekomen. Gisteravond ben ik rond 01.00 uur gaan stappen, vooral om iedereen gedag te zeggen. Om 04.00 zijn we naar het vliegveld gereden, want ons vliegtuig ging om 07.15. Eenmaal gesetteld in ons studiootje kwam vanochtend het besef dat een van de mooiste avonturen uit mijn leven alweer voorbij is. Dat was echt even slikken. Daarom even terug naar een aantal momenten uit deze periode.

Werk
Ook de laatste weken heb ik ontzettend genoten van het vrijwilligerswerk wat ik hier heb gedaan. Wat ik al vaker heb benoemd is dat de band met de kinderen steeds beter wordt. Het was dan ook raar om de laatste weken met het afscheid bezig te gaan. Wat wilde ik nog doen en wat was haalbaar. In eerste instantie wilde ik een zwembad kopen, zodat de kinderen, vooral in het weekend een leuke verkoelende activiteit hebben. Ik wilde dit eerst overleggen en hieruit voelde ik dat het niet met veel enthousiasme werd ontvangen, dus dat idee heb ik laten varen. Uiteindelijk heb ik besloten om voor elk kind een kleinigheidje te kopen en op mijn laatste dag een gezamenlijke activiteit te doen. Ze doen hier namelijk niet/nauwelijks activiteiten, dus alles is meegenomen. De dag zelf ben ik om 14.00 begonnen en heb ik bij elk kind een cadeautje op bed gelegd. Daarnaast had ik voor elk kind een kaart geschreven met een persoonlijke boodschap. Ook voor de leidsters heb ik een kaart geschreven en ik had voor iedereen taart meegenomen, ze houden hier tenslotte van eten . Toen de kinderen rustmoment hadden, hebben ze allemaal hun cadeautje uitgepakt. Wat waren ze enthousiast en dolgelukkig. Zo dankbaar. “Bedankt juf, bedankt juf.” Zo kwamen er een aantal een paar keer naar me toe om me dat te zeggen en een knuffel te geven. Geen van de kinderen was aan het zeuren dat die iets anders wilde, geen! Tijdens het rustmoment ben ik bij elk kind nog even gaan zitten en bij de oudste twee meiden werd het wel even emotioneel. Een van de meiden had een persoonlijke brief naar mij geschreven waarin stond dat ze het zo fijn vond om met mij te praten en dat ze nu niemand meer had om haar verhaal aan kwijt te kunnen. Dan breekt je hart, dit is hetgeen waarvoor ik het heb gedaan. Ik heb haar bijvoorbeeld proberen te laten inzien dat je altijd eerst moet praten voordat je gaat slaan….eerst deed ze dit andersom. Logisch natuurlijk als je weet waar ze vandaan komt. Ook alle andere kinderen hadden een stukje geschreven of gekleurd in een boekje wat ik had meegenomen. Het andere oudere meisje ging mij ook missen, maar huilen deed ze ’s avonds in bed altijd pas. Achteraf heb ik vernomen dat er een kindje aan een van de stagiaires had gevraagd of ze ook een kaart zou schrijven als ze weg zou gaan, want dat meisje had nog nooit een kaart gekregen van iemand. Geweldig toch, zo iets kleins. Na al het spelen met de cadeautjes zijn we naar buiten gegaan en hebben we waterspelletjes gedaan. Snoep happen uit een bak met water, flessenvoetbal en ook spijkerpoepen. De twee stagiaires kwamen die middag extra, dus dat was erg gezellig. Ik en de kinderen hebben van mijn laatste dag genoten. Het afscheid viel dan ook zwaar toen ik in de auto terug naar huis zat. De taxichauffeur had heel toepasselijk het nummer Afscheid nemen bestaat niet aangezet, haha. Dat hielp natuurlijk ook erg goed voor de tranen.

Onafhankelijkheidsdag
Woensdag 25 november was het dan zover. Onafhankelijkheidsdag, een feestdag in Suriname waarop iedereen vrij is. Rond 14.00 gingen we naar de stad en hebben we naar de “show” gekeken. O.a. de president kwam nog voorbij lopen en verder was er een optocht en er kwamen parachutisten naar beneden springen. Vooral dat laatste was indrukwekkend om te zien. ’s Avonds was er nog een vuurwerkshow. Toch was er verder niet heel veel spektakel, dat komt vooral omdat het niet zo goed gaat met het land. De economie gaat achteruit en de mensen komen langzaam in opstand wat je hier en daar hoort.

Tour
Afgelopen maandag zijn Michel en ik samen met Linda en haar vriend op een vierdaagse trip naar de jungle geweest. Maandag om 07.00 uur werden we opgehaald door een busje met daarin een stuk of tien andere mensen. Met deze bus moesten we eerst vijf uur rijden om uiteindelijk bij de Saramakarivier aan te komen en daar de boot verder te pakken. Lees wel, de weg hiernaartoe zit vol met gaten, dus je kunt niet hard rijden. Het is een bauxietweg, waardoor je elke keer op moet letten of er niet een tegenligger aan komt. Als dat zo is, moet je snel je raam sluiten, anders wordt je oranje van het stuivende zand. Na een korte stop zijn we om half twee met de boot verder gegaan. Als je in die boot zit, kijk je je ogen uit. Wat een omgeving in de binnenlanden! Op de boot zelf zit je allemaal twee aan twee achter elkaar. Er zit een reddingsvest voor iedereen op, maar of je die nu wel of niet draagt, dat maakt niets uit. Doordat het water laag staat, moesten we een aantal keer allemaal uit de boot stappen om ons verder te duwen. Dit omdat de boot vast kwam te staan op zand en/of rotsen. Na ongeveer vier uur varen kwamen we op de eindbestemming aan. Een soort primitief resort waar enkele mensen wonen. Enkele mensen sliepen op bedden, de jeugd sliep in hangmatten. Het was voor mij de eerste keer in een hangmat en ben er na drie kwartier meteen uit gegaan. Ik kon mijn draai niet vinden, dus ben maar op de grond gaan slapen, haha.

Dinsdag was de dag van de Voltzberg beklimmen. Hiervoor moesten we eerst een wandeling maken door de jungle van ongeveer 2,5 uur. Hierna kwamen we bij een punt aan waarbij we nog 240 meter stijl omhoog moesten klimmen. Hierbij moest je handen en voeten gebruiken. Een veiligheidskoord of iets dergelijks, ho maar. Gewoon puur natuur omhoog. Je zult vast denken, 240 meter is niet ver…..schijn bedriegt. Dat was echt even moeilijk, vooral conditioneel. Je hebt al 2,5 uur gelopen en dan midden in de hete zon zonder schaduw….ik moest een aantal keer stoppen. Uiteindelijk boven is het het allemaal waard geweest, wat een uitzicht! Helaas moesten we na een fotosessie van een half uur weer terug, omdat het anders donker zou worden. De terugweg is nog pittiger, omdat je het gevoel hebt dat er geen eind aan komt. ’s Avonds was iedereen dan ook helemaal gesloopt.

Woensdag was het de dag van de Raleighvallen, ook wel de moedervallen genoemd. Na een rustige ochtend vetrokken we rond 11.00. Dit keer was het maar een uur door de jungle banjeren, dus dat was wel lekker. Onderweg werd er hier en daar wat verteld over de bomen en de dieren in het bos. Ook hier geldt dat het water helaas te laag stond, waardoor de watervallen niet helemaal tot zijn recht kwamen. Jammer! De middag hadden we vrij spel, dus zijn we lekker gaan lezen aan het water. Na het eten zijn we met een aantal mensen, waaronder wat dorpsbewoners en gidsen bij een kampvuur gaan zitten. Op de rotsen kon je gaan liggen om naar de sterrenhemel te kijken, super mooi. Ik had o.a. een gesprek met een man die in de ghetto was geboren en uiteindelijk, naar eigen zeggen, goed is terecht gekomen. Heftige verhalen weer om te horen, maar ook wel “mooi”. Naast dat hij zo stoned als een garnaal was, wat de meeste gidsen zijn, ging de drank er die avond bij hem ook goed in. Ik kreeg ook nog even uitleg over hoe de mensen in het binnenland op zoek gingen naar condooms, jawel je leest het goed. Ze gaan naar een winkel en vragen dan “hebben jullie ook plastic?” Hahaha….als ze dan geen “plastic” hadden, dan moest je vragen naar een cd???????? Heel bijzonder, maar wel lachwekkend. Het is hier wel met meer woorden dat ze er omheen draaien. Het was bijvoorbeeld niet toegestaan om te zwemmen tijden de tour als je ongesteld was, omdat er dan piranha’s komen. Dit werd dan medegedeeld als: als je “ziek” bent, mag je niet zwemmen. Of als ik lid was van het Rode Kruis, dan mocht dit ook niet.
De donderdag gingen we weer terug naar de stad met de boot en hierna met de bus. De terugweg is dan wel pittig, je wilt het liefst z.s.m. thuis zijn……maaar geduld, no spang.

Al met al is Suriname een topland, met leuke, vriendelijke mensen, een fijn klimaat, mooie natuur, lieve en leuke kids et cetera. Maar ook een land die nog volop in ontwikkeling is en veel armoede kent. Een land wat vooral een schijneconomie heeft, want als je verder kijkt dan je neus lang is, zie je dat er op sommige onderdelen zeker nog wat te verbeteren valt. Wat ben ik oprecht blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Wat heb ik weer veel over de wereld, de mensheid, mezelf en het land Suriname geleerd. Ook heb ik er een aantal vrienden aan overgehouden. Ooit hoop ik nog eens terug te keren naar het land, want ik heb nog lang niet alles gezien en gehoord.

Let niet op mijn spelling enz. Bedankt voor jullie reacties, kaartjes, berichtjes et cetera. We zien elkaar snel! xxxxxxxxxxxxxxxxx