Week 3
Blijf op de hoogte en volg Aniek
03 November 2015 | Suriname, Paramaribo
Zo, daar ben ik weer…
Ik ben alweer over de helft van mijn tijd als vrijwilliger hier.
Vorige week zaterdag is mijn huisgenootje aangekomen (niet qua gewicht) en dat was erg leuk. Samen met de contactpersoon hebben we haar gastvrij ontvangen. We hebben op onze verdieping vier kamers en zij zou in kamer drie komen, naast die van mij. Deze kamer heeft de schoonmaakster schoongemaakt en voorzien van beddengoed. Toen zij aan het schoonmaken was, heeft zij de ramen wagenwijd opengezet. Toen zij ging, vroeg ik nog aan haar, zijn de ramen dicht. Ja ja, die zijn dicht. Niet dus, want de volgende nachten heb ik vooral klapperende ramen gehoord. Ook nam zij de sleutel van de kamer mee, terwijl mijn huisgenootje (Linda) zaterdag aan zou komen. Het leek mij handig om de sleutel hier te laten, want in het weekend zijn de zusters van het internaat er niet. Maar nee, dat regelde zij.
Zo, weer terug naar zaterdag. Linda kwam aan en ik vertelde de contactpersoon dat ik geen sleutel had. Zij iedereen bellen zodat er een sleutel zou komen, maar niemand was bereikbaar natuurlijk. Uiteindelijk hebben we twee zusters te pakken gekregen en kregen we kamer drie open. Tot mijn verbazing (not), stonden de ramen nog wagenwijd open en een raam was er zelfs uitgevallen, hahahaha. Dat kan ook alleen maar hier gebeuren. Die lag dus in stukjes glas beneden op de grond. Ook de ventilator stond nog aan…..die heeft dus twee dagen aangestaan, gelukkig is er geen brand ontstaan. Maar goed, hier kon Linda natuurlijk niet slapen. Inmiddels zijn we 1,5 week verder en heeft kamer drie nog steeds één raam minder. De zusters waren minder gecharmeerd van het feit dat we ze op zaterdagavond op hadden gebeld. Eentje had haar aap (jawel) bij zich op haar schouder en ik wilde natuurlijk meteen aaien, want het beestje was erg schattig. Maar de zuster schreeuwde meteen “naar achteren, hij is boos, want ik heb ‘m uit zijn ritme gehaald…”. Ik sta hier nergens meer van te kijken. Uiteindelijk hebben we kamer vier open gekregen en verblijft Linda daar. Zo is alles toch nog goed gekomen.
Zondagochten zijn we naar de kerk geweest. Het leek ons wel leuk om een keer mee te maken en de contactpersoon heeft ons gevraagd om een keer mee te gaan. ’s Ochtends gingen we eerst op de fiets naar hun huis en daarna lopend naar de kerk. Onze contactpersoon is ook een directrice van een meisjesinternaat en woont daar op het terrein. Deze meisjes moeten elke zondagochtend verplicht mee naar de kerk. Ze zagen er allemaal prachtig uit, helemaal in hun nopjes. In de kerk moesten we even wachten, de dienst zou om 09.30 beginnen. We kregen een boekje uitgereikt met alle liederen en op een bord konden we dan lezen welke liederen we moesten zingen. Uit volle borst zongen wij natuurlijk mee. Na enkele liedjes was het tijd om de mensen om je heen brassa’s (knuffels) en handen te geven. Dus ik iedereen om mij heen een hand geven en dan moest ik erbij zeggen: God zegen. De dominee vertelde ook nog van alles, hij deed het erg leuk. Ook benoemde hij nog even de vluchtelingencrisis in Europa. Na ongeveer een uur zingen, luisteren en om mij heen kijken was het afgelopen. De dominee nog even een handje gegeven en toen weer terug naar het huis van de contactpersoon. Die middag zijn we boodschappen gaan doen en om half vijf begon de citytour van Linda. Zo lief als ik was, ben ik meegegaan en hebben we drie! Uur gefietst door de stad. Ik kan je vertellen, zelfs met mijn Surinaamse billen is dat best pittig.
Op het werk is het ook nog steeds leuk. De kinderen genieten van alle aandacht en ik geniet weer van hun enthousiasme. Ze komen ook steeds vaker bij je zitten/liggen, je hand vasthouden et cetera. Ze kunnen dan echt de rust bij je vinden. Ik heb ook een beloningssysteem gemaakt, dat werd aan ons gevraagd. Ze willen dit gaan inzetten bij ieder kind. Ook willen ze wat meer activiteiten in de weekenden gaan doen, omdat ze dan nooit iets doen. Erg toch eigenlijk dat er geen activiteiten worden gedaan/aangeboden. Ik kan me dat niet voorstellen. Vandaag is er kindervergadering en ga ik met de jonge kinderen een activiteit doen over gezond en ongezond eten. De stagiaire gaat met de oudste kinderen praten over tatoeages en piercings. Dit onderwerp leeft op dit moment bij ze. Er is zelfs een meisje die met een scheermesje de naam van haar vriend in haar arm heeft gesneden en laatst wilde ze deze met pen inkleuren. Haar vriend zit in de gevangenis, maar toch hebben ze nog een “relatie”. Dit meisje heeft veel stemmingswisselingen, ze is al enorm beschadigd en ik ben er bang voor dat ze hier nooit meer bovenop gaat komen.
De rest van de week hebben we series gekeken, boodschappen gedaan en zijn er wat mensen bij ons komen eten (en drinken). Hierna zijn we gaan stappen bij Havana, de place to be. Ik werd gevraagd door Jos, een oudere man uit Peru, of ik met hem wilde salsadansen. In het dagelijks leven had ik allang nee gezegd, maar door het lokale drankje Borgoe, was ik opeens super enthousiast. Daar ging ik in de handen van Jos (ik heb zijn naam zelf verzonnen, want ik weet niet meer hoe die heet) over de dansvloer. Ik zei elke keer in mijn beste Engels dat ik niet kon salsadansen en dat ik maar wat deed, maar Jos had daar geen enkel probleem mee en liet me alle hoeken van de dansvloer zien. Tussendoor mocht ik even rusten, maar dan moest ik weer met Jos mee. Hartstikke leuk. Ook de Surinaamse mannen houden wel van een dansje, maar die staan liever achter je dan voor je.
Dit weekend zijn we gaan zwemmen bij twee verschillende zwembaden en hebben we pizza laten bezorgen. Haha, ja ook dat kan hier. Hij was zo ontzetten vet dat we ‘m allebei niet op hebben en aan onze honden hebben gegeven. Zondagochtend gingen we op de fiets naar het zwembad en toen kwam er meteen een man naar ons toe om ons een hand te geven “God zegen.” Hierna vroeg hij of wij wisten waar de kerk was. Ik sta hier echt nergens meer van te kijken……….
Ik ben alweer over de helft van mijn tijd als vrijwilliger hier.
Vorige week zaterdag is mijn huisgenootje aangekomen (niet qua gewicht) en dat was erg leuk. Samen met de contactpersoon hebben we haar gastvrij ontvangen. We hebben op onze verdieping vier kamers en zij zou in kamer drie komen, naast die van mij. Deze kamer heeft de schoonmaakster schoongemaakt en voorzien van beddengoed. Toen zij aan het schoonmaken was, heeft zij de ramen wagenwijd opengezet. Toen zij ging, vroeg ik nog aan haar, zijn de ramen dicht. Ja ja, die zijn dicht. Niet dus, want de volgende nachten heb ik vooral klapperende ramen gehoord. Ook nam zij de sleutel van de kamer mee, terwijl mijn huisgenootje (Linda) zaterdag aan zou komen. Het leek mij handig om de sleutel hier te laten, want in het weekend zijn de zusters van het internaat er niet. Maar nee, dat regelde zij.
Zo, weer terug naar zaterdag. Linda kwam aan en ik vertelde de contactpersoon dat ik geen sleutel had. Zij iedereen bellen zodat er een sleutel zou komen, maar niemand was bereikbaar natuurlijk. Uiteindelijk hebben we twee zusters te pakken gekregen en kregen we kamer drie open. Tot mijn verbazing (not), stonden de ramen nog wagenwijd open en een raam was er zelfs uitgevallen, hahahaha. Dat kan ook alleen maar hier gebeuren. Die lag dus in stukjes glas beneden op de grond. Ook de ventilator stond nog aan…..die heeft dus twee dagen aangestaan, gelukkig is er geen brand ontstaan. Maar goed, hier kon Linda natuurlijk niet slapen. Inmiddels zijn we 1,5 week verder en heeft kamer drie nog steeds één raam minder. De zusters waren minder gecharmeerd van het feit dat we ze op zaterdagavond op hadden gebeld. Eentje had haar aap (jawel) bij zich op haar schouder en ik wilde natuurlijk meteen aaien, want het beestje was erg schattig. Maar de zuster schreeuwde meteen “naar achteren, hij is boos, want ik heb ‘m uit zijn ritme gehaald…”. Ik sta hier nergens meer van te kijken. Uiteindelijk hebben we kamer vier open gekregen en verblijft Linda daar. Zo is alles toch nog goed gekomen.
Zondagochten zijn we naar de kerk geweest. Het leek ons wel leuk om een keer mee te maken en de contactpersoon heeft ons gevraagd om een keer mee te gaan. ’s Ochtends gingen we eerst op de fiets naar hun huis en daarna lopend naar de kerk. Onze contactpersoon is ook een directrice van een meisjesinternaat en woont daar op het terrein. Deze meisjes moeten elke zondagochtend verplicht mee naar de kerk. Ze zagen er allemaal prachtig uit, helemaal in hun nopjes. In de kerk moesten we even wachten, de dienst zou om 09.30 beginnen. We kregen een boekje uitgereikt met alle liederen en op een bord konden we dan lezen welke liederen we moesten zingen. Uit volle borst zongen wij natuurlijk mee. Na enkele liedjes was het tijd om de mensen om je heen brassa’s (knuffels) en handen te geven. Dus ik iedereen om mij heen een hand geven en dan moest ik erbij zeggen: God zegen. De dominee vertelde ook nog van alles, hij deed het erg leuk. Ook benoemde hij nog even de vluchtelingencrisis in Europa. Na ongeveer een uur zingen, luisteren en om mij heen kijken was het afgelopen. De dominee nog even een handje gegeven en toen weer terug naar het huis van de contactpersoon. Die middag zijn we boodschappen gaan doen en om half vijf begon de citytour van Linda. Zo lief als ik was, ben ik meegegaan en hebben we drie! Uur gefietst door de stad. Ik kan je vertellen, zelfs met mijn Surinaamse billen is dat best pittig.
Op het werk is het ook nog steeds leuk. De kinderen genieten van alle aandacht en ik geniet weer van hun enthousiasme. Ze komen ook steeds vaker bij je zitten/liggen, je hand vasthouden et cetera. Ze kunnen dan echt de rust bij je vinden. Ik heb ook een beloningssysteem gemaakt, dat werd aan ons gevraagd. Ze willen dit gaan inzetten bij ieder kind. Ook willen ze wat meer activiteiten in de weekenden gaan doen, omdat ze dan nooit iets doen. Erg toch eigenlijk dat er geen activiteiten worden gedaan/aangeboden. Ik kan me dat niet voorstellen. Vandaag is er kindervergadering en ga ik met de jonge kinderen een activiteit doen over gezond en ongezond eten. De stagiaire gaat met de oudste kinderen praten over tatoeages en piercings. Dit onderwerp leeft op dit moment bij ze. Er is zelfs een meisje die met een scheermesje de naam van haar vriend in haar arm heeft gesneden en laatst wilde ze deze met pen inkleuren. Haar vriend zit in de gevangenis, maar toch hebben ze nog een “relatie”. Dit meisje heeft veel stemmingswisselingen, ze is al enorm beschadigd en ik ben er bang voor dat ze hier nooit meer bovenop gaat komen.
De rest van de week hebben we series gekeken, boodschappen gedaan en zijn er wat mensen bij ons komen eten (en drinken). Hierna zijn we gaan stappen bij Havana, de place to be. Ik werd gevraagd door Jos, een oudere man uit Peru, of ik met hem wilde salsadansen. In het dagelijks leven had ik allang nee gezegd, maar door het lokale drankje Borgoe, was ik opeens super enthousiast. Daar ging ik in de handen van Jos (ik heb zijn naam zelf verzonnen, want ik weet niet meer hoe die heet) over de dansvloer. Ik zei elke keer in mijn beste Engels dat ik niet kon salsadansen en dat ik maar wat deed, maar Jos had daar geen enkel probleem mee en liet me alle hoeken van de dansvloer zien. Tussendoor mocht ik even rusten, maar dan moest ik weer met Jos mee. Hartstikke leuk. Ook de Surinaamse mannen houden wel van een dansje, maar die staan liever achter je dan voor je.
Dit weekend zijn we gaan zwemmen bij twee verschillende zwembaden en hebben we pizza laten bezorgen. Haha, ja ook dat kan hier. Hij was zo ontzetten vet dat we ‘m allebei niet op hebben en aan onze honden hebben gegeven. Zondagochtend gingen we op de fiets naar het zwembad en toen kwam er meteen een man naar ons toe om ons een hand te geven “God zegen.” Hierna vroeg hij of wij wisten waar de kerk was. Ik sta hier echt nergens meer van te kijken……….
-
03 November 2015 - 14:36
:
Haha heel herkenbaar! En wat heb je me goed ontvangen girl:)
Goed bezig op je werk!:) tot vanavond!!! -
03 November 2015 - 14:43
Hanny :
Ik had je wel willen zien op de dansvloer, whahaha -
03 November 2015 - 14:46
Hanny:
Hij pakt maar de helft van wat ik naar je mailde. Ik wilde schrijven, salsadansen, weer eens wat anders dan wat we op jullie feestje gedaan hebben. :) Heel leuk verhaal weer Aniek, tot snel je volgende avonturen...XX -
03 November 2015 - 15:46
Wilma Schepers:
Hoi Aniek,
Aangezien de kaarten dus niet aankomen, reageer ik hier maar op.
Wat een geweldig verslag weer zeg !! Erg leuk om te lezen.
Fijn dat jij/jullie Linda op zo'n gastvrije manier ontvangen hebben en wat beleven jullie veel.
Nog veel sterkte en plezier op het werk en zeker ook in jullie vrije tijd maar dat zal wel lukken geloof ik uit de verhalen op te maken.
Groeten en veel lliefs,
Wilma Schepers -
03 November 2015 - 16:27
Jytte:
HAHA Aniek, dat met die aap!!! Schitterend! :-) -
03 November 2015 - 21:05
Pascalle:
Haha fantastisch verhaal weer! Dat met die aap!!
Leuk om tr lezen Aniek!! Bij de 1e zinnen moest ik alweer lachen :-)
-
04 November 2015 - 19:58
Papa:
Hoi Aniek,
leuk om te lezen weer! Had geen melding gekregen. Of misschien gedacht dat ik Week 3 al gelezen had, want je hebt het dezelfde titel gegeven als vorige keer (week 3). Maar dacht al wel dat er weer iets op zou staan. Groetjes en God Zegen. -
04 November 2015 - 20:18
Ria:
Heee Aniek, blij dat er nog iemand in de familie gaat bidden voor ons...leuk verhaal weer hoor! Liefs van ons -
05 November 2015 - 12:28
Kiki:
Hee Chickie....
Leuk allemaal weer!! Klinkt echt leuk allemaal.
Vooral dat op die dansvloer.. ik zie het echt HELEMAAl voor me!
Hebben ze daar geen Q-music? Anders moet jij daar is een x een foute party organiseren. Vinden ze misschien ook wel leuk daar!:P
Heel veel plezier nog! Dikke kus en knuffel xxx -
08 November 2015 - 14:13
Ingrid:
Hey Aniek,
Eindelijk eens tijd genomen om je verhalen te lezen. Wat een ervaringen. Mooi beschreven ook!
Kan me voorstellen dat het goed voelt om wat te kunnen betekenen voor deze kinderen. Wat een andere wereld he!
Als je terugkomt ben je vast een volleerd salsa-danseres;-)
Geniet nog,
dikke knuffel van onsx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
